kerstengelen

EEN COLLEGA.

Hoi kerstengelen! En uiteraard alle anderen die deze site bezoeken. Laat ik me even aan jullie voorstellen. Ik ben namelijk een collega van jullie. Alleen heb ik een fulltime baan als engel. Vandaar dat ik jullie wat meer vertellen wil over mijn werk als engel.

Ik doe dit werk al heel lang. Eigenlijk van eeuwigheid tot eeuwigheid. Probeer maar niet dat raadsel van tijd te ontwarren, want daar doe ik ook al een aantal eeuwen over. Soms moet je dingen niet willen weten, maar gewoon aannemen. Ik weet het, dat is voor de hedendaagse mens een opgaaf…

Zoals gezegd ik doe dit werk van engel al heel lang. Ik ben zeker niet de belangrijkste. Dat zijn mijn collega’s de aartsengelen. Maar die moeten soms ook heel lang weg. Dan krijgen ze opdrachten om naar de aarde te gaan. Ik ben daar overigens ook een paar keer persoonlijk geweest. Laat ik jullie niet langer ophouden met algemeenheden maar gewoon maar een paar verhalen vertellen.

Een van de treurigste dingen, die ik mee maakte is al lang geleden. Jullie noemen dat de zondeval. Ik was daar ook bij betrokken en heb gezien hoeveel verdriet dat God deed. Daarna heeft Hij alles in het werk gesteld om weer jullie mensen met Hem te verzoenen. Maar daar is heel veel tijd mee gemoeid geweest en heeft Hem zijn eigen vlees en bloed gekost. Ik was bij toerbeurt een van de cherubs, mooi woord voor engel, die ten oosten van de hof van Eden de weg tot de boom des levens moesten bewaken en de mens weghouden. Treurig werk, want je kon zien hoeveel pijn dat God deed om ons bij toerbeurt dat werk op te dragen.

Ons werk lijkt soms heel verdrietig. Bijvoorbeeld die missie van een paar collega’s die Lot moesten vertellen, dat hij moest vluchten en huis en haard moest achterlaten. Ja, dat lijkt verdrietig, maar voor Lot en zijn hele gezin ten leven kunnen voeren.

Soms is het ook wel eens de vraag of wij het zijn of dat het een droom is. Beelden zijn soms te wonderlijk om echt te lijken. Maar als ik goed voel, dat voel ik nog mijn spieren van toen ik op die ladder op en neer moest gaan toen Jacob op de plek leek te slapen, die hij later Bethel zou noemen.

Zo kwamen we vaker op aarde, maar er waren ook perioden, dat jullie zo lelijk deden dat God zich nauwelijks met Zijn Schepping leek te bemoeien. Maar opeens kregen we het druk. Een van mijn collega’s moest naar Zacharias, een priester, gaan om hem en zijn vrouw, op hoge leeftijd, de geboorte van een zoon aan te kondigen. Engel Gabriel moest kort daarop naar een meisje, dat Maria heette, om haar te vertellen, dat zij de moeder van Gods Zoon zou worden.

Dat gaf niet alleen consternatie op aarde, maar ook bij ons in de hemel. Wij moesten ook afscheid nemen van de geliefde Zoon van God. God en Jezus leken niet treurig, want het paste in Hun heilsplan met Hun schepping. Maar ik kon toch wel eens zien hoe liefdevol God naar zijn Zoon keek nu Hij zich voorbereide voor een van Zijn zwaarste opgeven. Ik volgde het allemaal op afstand. Op een moment na. Want ik mocht meezingen in het wonderkoor in de nacht, die jullie nu Kerstnacht noemen. Het was bijna nog mooier dan zingen in de hemel. Het zien hoe die rauwe en bonkige herders met ons gezang raakten en hen naar Gods Zoon mochten verwijzen. Daarna mochten we nog wel eens bij Jezus op bezoek. Ik jammer genoeg niet.

Maar een mooie dag voor mij was die Paasmorgen, toen ik hem eerst in Zijn hemelsgewaad mocht helpen en klaar mocht staan om de vrouwen, die bij het graf kwamen de heilsgeschiedenis van Zijn overwinning op de dood te verklaren. Of ze het grootse ervan begrepen hebben? Ik denk het niet.

Zoals jullie vermoedelijk niet kunnen doorvoelen hoe heerlijk het is om engel te zijn. Maar jullie mogen gedurende vier weken even trainen en merken hoe bijzonder het is om mooie dingen doen voor anderen. Heel veel succes!

Adieu,

Een hemelse collega